Επιπροσθέτως, το εξάρθρημα επιγονατίδας χαρακτηρίζεται περαιτέρω ως εξάρθρημα προς τα έσω ή προς τα έξω ανάλογα με τον αν η επιγονατίδα κινείται στην εσωτερική ή στην εξωτερική πλευρά του γόνατος αντιστοίχως.
Το εξάρθρημα επιγονατίδας είναι μία από τις πιο συχνές κλινικές οντότητες της ορθοπαιδικής προσβάλλοντας το 7% των κουταβιών. Η συγκεκριμένη παθολογική κατάσταση αφορά την άρθρωση του γόνατος και στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών αφορά συγγενή-κληρονομική νόσο. Σπανιότερα το εξάρθρημα επιγονατίδας μπορεί να προκύψει ύστερα από τραυματισμό της άρθρωσης.

Οι φυλές με τη μεγαλύτερη προδιάθεση για τη νόσο είναι τα:

Chihuahua, mini Pincher, Pekignese, Canishe και Canishe toy, Maltese, Yorkshire terrier, French Bulldog κ.α.

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση της συχνότητας της νόσου σε μεγαλόσωμες φυλές σκύλων και πλέον θεωρείται ότι έχουν προδιάθεση φυλές  όπως τα Chinese Shar Pei,τα Flat-Coated Retriever, τα Αkita και τα Great Pyrenees.   Το εξάρθρημα επιγονατίδας επηρεάζει και τα δύο γόνατα του ζώου στο ήμισυ του συνόλου των περιπτώσεων.

Το εξάρθρημα επιγονατίδας χωρίζεται κλινικά σε τέσσερις βαθμούς. Τα συμπτώματα που συνδέονται με το εξάρθρημα ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό ανάλογα με τη σοβαρότητα της νόσου, δηλαδή το βαθμό του εξαρθρήματος. Αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι ένα τυχαίο εύρημα που ανιχνεύεται από τον κτηνίατρo σε μια εξέταση ρουτίνας ή μπορεί να παρατηρηθεί ακόμη και μόνιμη χωλότητα στο προσβεβλημένο άκρο. Οι περισσότεροι σκύλοι που επηρεάζονται από τη νόσο φέρουν ξαφνικά το άκρο επάνω για μερικά βήματα και μπορεί ίσως να παρατηρηθεί τίναγμα ή έκταση του άκρου πριν την επαναφορά της πλήρους λειτουργικότητάς του. Καθώς η νόσος εξελίσσεται σε διάρκεια και σοβαρότητα αυτή η χωλότητα γίνεται πιο συχνή και τελικά γίνεται συνεχής.

Η διάγνωση της νόσου στηρίζεται βασικά στη ψηλάφηση μιας ασταθούς επιγονατίδας κατά την ορθοπαιδική εξέταση του κατοικίδιου ζώου σας. Κατά περίπτωση βέβαια, μπορεί να απαιτηθούν επιπλέον διαγνωστικές εξετάσεις (ακτινογραφήματα,  ορθοπαιδική εξέταση υπό καταστολή) για την αξιολόγηση τυχόν συνυπαρχόντων ορθοπαιδικών προβλημάτων ( όπως ρήξη πρόσθιου χιαστού συνδέσμου και δυσπλασία ισχίων).

Σε ό,τι αφορά την θεραπεία του εξαρθρήματος επιγονατίδας, πρέπει να αναφερθεί ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών η χειρουργική επέμβαση αποτελεί την θεραπεία εκλογής. Σπανιότερα, μπορεί να πραγματοποιηθεί συντηρητική αγωγή ( αντιφλεγμονώδη-παυσίπονα, χονδροπροστατευτικές ουσίες, περιορισμός κινητικής δραστηριότητας κ.α. ) , η οποία όμως πολλές φορές αποτυγχάνει ( υποτροπή της χωλότητας-ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας ) κι έτσι και πάλι καθίσταται αναγκαία η χειρουργική επέμβαση.

Η πρόληψη της νόσου γίνεται με αποκλεισμό από την αναπαραγωγή των σκύλων εκείνων που παρουσιάζουν τη νόσο καθώς και με τον ορθοπεδικό έλεγχο, από μικρή ηλικία, των σκύλων που ανήκουν στις φυλές με υψηλή προδιάθεση για τη νόσο.