Το συγκεκριμένο σύνδρομο αφορά σε μεγάλο ποσοστό τις γάτες. Τα κατοικίδια αυτά, σε γενικές γραμμές, έχουν πολύ υψηλό ένστικτο επιβίωσης.  Τοποθετούν κατάλληλα τα άκρα τους και χρησιμοποιούν τα αυτιά τους σαν όργανα ισορροπίας, και με τον τρόπο αυτό μπορούν να προσγειώνονται στο έδαφος πέφτοντας από ύψος αποφεύγοντας τους τραυματισμούς. Δυστυχώς όμως σε αρκετές περιπτώσεις, η πτώση αυτή είναι επικίνδυνη.

Είναι συχνοί οι τραυματισμοί μετά από πτώση, όταν οι κηδεμόνες της γάτας της επιτρέπουν να κινείται στο μπαλόνι ή κοντά σε ανοιχτά παράθυρα. Κατάγματα γνάθου και άκρων, ρήξη εσωτερικών οργάνων, πνευμοθώρακας ( συλλογή αέρα στην θωρακική κοιλότητα) και άλλες παθολογικές καταστάσεις μπορεί να προκύψουν στη γάτα μετά από μια τέτοια πτώση.

Η αντίληψη ότι όσο χαμηλότερο το ύψος από το οποίο θα προκληθεί η πτώση, τόσο μικρότερο και το ρίσκο να προκληθεί τραυματισμός, είναι λανθασμένη. Στην πραγματικότητα, ισχύει το αντίθετο, διότι η γάτα δεν προλαβαίνει να τοποθετήσει αναλογία το σώμα της, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αυξημένες πιθανότητες τραυματισμού. Επομένως, θα ήταν συνετό οι κηδεμόνες των γατιών να μην επιτρέπουν την παρουσία των κατοικίδιων τους στο μπαλκόνι ή σε άλλα σημεία με απόσταση από το έδαφος.